داریوش بزرگ

داریوش یکم، معروف به داریوش بزرگ، سومین پادشاه هخامنشی، امپراتوری را به اوج قدرت و وسعت رساند. او با اصلاحات اداری، اقتصادی و نظامی، امپراتوری هخامنشی را به نخستین ابرقدرت جهان تبدیل کرد.

وسعت ایران در زمان داریوش بزرگ به بیشترین حد خود در تاریخ رسید و به‌نوعی بزرگ‌ترین امپراتوری جهان تا آن زمان بود.

در روزگار داریوش بزرگ، نقشه‌ی جهان زیر گام‌های ارتش ایران به لرزه درآمد. با درایت و قدرت فرمانروایی‌اش، مرزهای ایران فراتر از هر پادشاهی پیش از خود گسترش یافت؛ از دشت‌های سوزان مصر تا کوه‌های سنگی قفقاز، از جلگه‌های بین‌النهرین تا رودهای پرآب پنجاب، و از سواحل مدیترانه تا دروازه‌های هند، نام داریوش چونان طوفانی شکوهمند طنین‌انداز شد.

او با مهارت یک استراتژیست و صلابت یک پادشاهِ جنگاور، شورش‌ها را در بابل، مصر و سرزمین‌های شرقی سرکوب کرد و پس از تثبیت پایه‌های حکومت، به سوی غرب تاخت. سرزمین‌های لیدی، یونانیان آسیای صغیر، و سواحل تراکیه به زنجیره‌ی سرزمین‌های شاهنشاهی پیوستند. در شمال، سرزمین سکاهای بی‌قرار را با چالاکی نظامی به تسلیم کشاند، و در جنوب، با گشودن راه به دره‌ی سند، خورشید امپراتوری ایران بر سرزمین‌های هند نیز تابیدن گرفت.

در پایان فتوحات داریوش، امپراتوری ایران چنان گسترده بود که گفته‌اند: «آفتاب در آن غروب نمی‌کرد.» او نه فقط فرمانروای سرزمین‌ها، که پادشاه قلب‌ها و اندیشه‌ها بود؛ با سکه‌ی یکپارچه، راه‌های ایمن، قانون همگانی و مدارای دینی، ملت‌هایی را گرد هم آورد که تا پیش از او هرگز یک صدا نشده بودند.